ذکر دائم

ذکر دائم از رئوس احکام عشق به خداست.

عاشقان واقعی خدای متعال که طلب دائم، مجاهدت دائم و طاعت دائم داشته اند، اهل ذکر دائم بوده اند.
مقصود از ذکر دائم این است که باطناً و به جان و دل همیشه و در همه ی احوال به یاد خدای متعال باشد و در آرزوی قرار گرفتن در موطن اوّلی و اصلی خود یعنی در موطن شهود و وصال، چه به زبان هم به ذکر مشغول و چه نباشد.
این لازمه ی عشق و طلب صادقانه و شأن مُحبّ طالب و دردمند است که در همه ی اوقات و دائماً به یاد معشوق و مطلوب خویش باشد، معشوق مطلوبی که همیشه حاضر است و عاشق طالب در محضر اوست، لکن گرفتار فراق و هجرانی که پیش آمده است، فراق و هجران مخصوص.
دورم به صورت از در دولت سرای تو / لیکن به جای و دل ز مُقیمان حضرتم                      ( حافظ )

 

در همه احوال و لحظات علی الاتصال بیاد خدایی باشد که در محضر اوست و بر اساس همین یاد، مراقب حرکاتش باشد. آنچه خدا امر کرده، آنطور باشد و آنچه نهی کرده، آنطور نباشد.
مراقبت در همه حرکات ظاهر و باطن. می خواهد فکری بکند؛ آیا خدا اجازه می دهد یا خیر؟ می خواهد حرفی بزند، نیتی بکند، بخورد، بنشیند، بلند شود، امر و نهی بکند، مواجه با کسی داشته باشد؛ آیا خدا اجازه می دهد یا خیر؟ مرتب مراقب حرکاتش باشد اگر جایی احساس کرد وظیفه اش است چیزی بگوید و گفت، آن یاد خداست. اگر در جایی عملی را نباید کرد یا حرفی را نباید زد و نزد، آن یاد خداست و ..........
حضرت رسول اکرم (ص) می فرمایند که هر کسی در حرکاتش دقیقا اطاعت از خدا می کند، ذکر خدا می گوید اگر چه نماز و روزه اش و تلاوت قرآنش کم باشد.
این معنی ذکر است و عمل کردن به آن هم خیلی سخت است. وقتی هم که تصمیم می گیرید از یادتان می رود و شکست می خورید، دو باره برگردید و شکست نخورید، همینطور می شود. اول کار سخت است تا ملکۀ طیبه و راسخه شود در وجودتان. ( در این صورت) نیت و فکری می خواهید بکنید بلافاصله خواهید فهمید و خدا دستتان را می گیرد و منصرف می شوید و آنرا رد می کنید. ذاکرین واقعی بسیار کم هستند.

پنج رساله ، ص ۱۸۱

 

منبع: https://t.me/ayatollahshojaee

فقر

 فقر، حقیقت وجودی همگان است. فقیر، تهی از همه ی کمالات است.
خلائی است که تنها صمدیّت الهی آن را پر می کند و درد و رنجی است که همیشه همراه انسان است؛ ولی انسان از حقایق محجوب است و هر لحظه خود را صاحب و دارا می بیند و حتّی اگر حق تعالی با عنایت خود ذرّه ای از فقرش را به او بچشاند، باز غفلت می کند و در پی دارا شدن می کوشد؛ گویا نمی خواهد فقر خود را بپذیرد.

اگر بر اثر بلایی ، ذلّت خود را احساس کند و بفهمد که خالی از عزّت است؛ به جهت حبّ و دوست داشتن خود، که آن هم ریشه در پندار او دارد، آن را نمی پذیرد و فراموش می کند و دوباره در پی عزّت گام بر می دارد؛ ولی هرگز تشنگی قلب او به عزّت آرام نمی گیرد؛ زیرا نیاز حقیقی او فقط با رؤیت و فنا در عزت الهی پاسخ داده می شود.

رنج آورتر آن که هنگامی چشم دل انسان بر فقر خود گشوده می شود و به یقین می رسد که دیگر قابلیّتی برای عفو و عنایت خدا ندارد؛ پس در این رنج و عذاب باقی می ماند.

کیمیای وصال؛ منزل فقر

نوافل

اگر دیدی در اکثر اوقات، و در اکثر نمازها و یا در همه ی اوقات، و در همه ی نمازها در حال پراکندگی و تشتّت باطنی بوده ای؛ و اقبال قلبی به نماز و به خدای متعال در نماز نداشته ای، و اگر هم حضور و اقبالی وجود داشته است ، بسیار جزئی بوده است و دیدی با این وصف در انجام دادن نوافل هم کوتاهی کرده ای، و اگر بهره ای از نوافل هم داشته ای بسیار کم بوده و در اکثر اوقات آنها را ترک کرده ای، قبل از این که فرصت را از دست داده باشی، با طلب توفیق از پروردگار متعال به قضای نوافل بپرداز و از خدا بخواه که نقایص فرایض گذشته را با نوافلی که قضا می کنی جبران کند.

مقالات، جلد سوم

منبع: https://t.me/ayatollahshojaee