محبت اولیا الله

 اگر چه هر محبّتی جز محبّت حق تعالی نادرست است و شرک محسوب می شود، ولی محبّت به بندگان شایسته ی حق و کسانی که محبوب حق تعالی هستند، محبّت به خود آنها نیست و دوست داشتن ایشان در عرض محبّت به خود آنها نیست، و دوسـت داشتن ایشان در عرض محبّت حق جای نمی گیرد تا شـرک به شمار آید؛ بلکه این محبّت در طول حبّ به خدای تعالی است.
بدین معنا که انسان، بندگان شایسته و اولیای حق را به این سبب دوسـت دارد که آنها دوستداران حق تعالی هستند وخداوند نیز آنها را دوست دارد.
بنابراین، علاقه و محبّت به سیّدالشّهدا، از علاقه و محبّت به حق تعالی جدا نیست و وقتی انسان به ایشان ارادت می ورزد، در حقـیقـت، باطن و روح او به سوی خداوند تعالی کشیده می شود، چرا که ایشان جلوه گاه حق و فانی در اوست، از این رو، ولایت اهل بیت - علیهم السّلام - نزدیک ترین راه به قرب حق تعالی است.

ڪیمــیای وصــال، منـازل سـلـوڪ ، صـفـحه ۱۶۴

مقام ولایت مطلقه و حصول یقظه

اصل یقظه و انتباه، یعنى نور یقظه و جذب حق، چه بظاهر بر اثر تلاوت آیات و تدبر در آنها، چه بر اثر تفکر در آیات وجود، و چه بنحو دیگر باشد، بحکم مشیت حق و بمقتضاى ولایت مطلقه تکوینیه، از طریق حاملین مقام ولایت مطلقه خواهد بود، چه انسان خود به این امر توجه داشته باشد، و چه غافل از آن باشد. آنان مجارى فیض حضرت حق، و وسیله ‏هاى خلق و انسانها بسوى او مى ‏باشند. آنچه از حق مى ‏رسد، از طریق آنان مى ‏رسد؛ و هر کسى در طلب حق باشد، بوسیله آنان بسوى او خواهد رفت. انوار، هدایتها، جذبها، و افاضتهاى ربوبى، همه از طریق آنان از جانب حضرت حق به سالکین الى الله در همه‏مراحل و منازل سلوک مى‏ رسد.

در زیارت جامعه کبیره مى ‏خوانیم که: «بکم فتح الله و بکم یختم»، یعنى «خداى متعال ایجاد و خلق را با شما و بسبب شما و از طریق شما فتح نمود و نیز از طریق شما و بوسیله شما آنرا ختم خواهد کرد». تجلیات فعلى حضرت حق چه در بدو وجود و فتح آن و چه در عود وجود و ختم آن، از طریق حقایق نورى آنان که جلوه اول حق و اسماء و صفات او، و خلق اول اوست، مى ‏باشد. در همین زیارت مى‏ خوانیم که: «من أراد الله بدأ بکم». یعنى «هر کس خداى متعال را اراده کند، با شما و به کمک شما شروع مى‏ کند»؛ چه از لحاظ هدایت و ارشاد ظاهرى، چه از لحاظ هدایت و ارشاد باطنى، چه از لحاظ وساطت در فیض.

و باز مى ‏خوانیم که: «وَ مَن قَصَدَهُ تَوَجّهَ بِکُم»، یعنى: «و هر کس قصد خدا را داشته باشد، بسبب شما متوجه حضرت حق خواهد شد». در همه مراحل سلوک، چه مرحله اول آن که «یقظه» و «انتباه» است، و چه در مراحل و منازل بعدى آن تا نیل بمقصد، سالک از حقایق نوری و از ولایت حاملین ولایت مطلقه الهیه بهره‏ مند مى ‏گردد. و این نیز بجاى خود بزرگترین تفضل از حضرت حق و بالاترین نعمت اوست.

الیوم أکملت لکم دینکم و أتممت علیکم نعمتى (آیه ۳ سوره مائده).

 

یقظه

فهم راز دل، احتیاج به یقظه و تنبه دارد.سخن دل، سخنى دیگر و فریاد او، فریاد دیگرى است.

 دل از جوار حضرت حق و از موطن اصلى خویش دور گشته و درد او درد هجران و فراق، و ناله و فریاد او همه از هجران و فراق، و خواست او همان جوار حق و موطن اولى او مى‏ باشد، و سکون و آرامش او با نیل به مرتبت اولیه خویش، و با شهود و فناء و بقاء است و بس. 
و آنکس که بخود آمده و بیدار گشته، درد دل را مى ‏یابد و سخن او را مى‏ فهمد و به سرّ ناله و فریاد او آشنا مى ‏باشد.

هر کسى از ظن خود شد یار من         
وز درون من نجست اسرار من  

سرّ من از ناله ی من دور نیست
‏ لیک چشم و گوش را آن نور نیست