اگر چه هر محبّتی جز محبّت حق تعالی نادرست است و شرک محسوب می شود، ولی محبّت به بندگان شایسته ی حق و کسانی که محبوب حق تعالی هستند، محبّت به خود آنها نیست و دوست داشتن ایشان در عرض محبّت به خود آنها نیست، و دوسـت داشتن ایشان در عرض محبّت حق جای نمی گیرد تا شـرک به شمار آید؛ بلکه این محبّت در طول حبّ به خدای تعالی است.
بدین معنا که انسان، بندگان شایسته و اولیای حق را به این سبب دوسـت دارد که آنها دوستداران حق تعالی هستند وخداوند نیز آنها را دوست دارد.
بنابراین، علاقه و محبّت به سیّدالشّهدا، از علاقه و محبّت به حق تعالی جدا نیست و وقتی انسان به ایشان ارادت می ورزد، در حقـیقـت، باطن و روح او به سوی خداوند تعالی کشیده می شود، چرا که ایشان جلوه گاه حق و فانی در اوست، از این رو، ولایت اهل بیت - علیهم السّلام - نزدیک ترین راه به قرب حق تعالی است.
ڪیمــیای وصــال، منـازل سـلـوڪ ، صـفـحه ۱۶۴
