عالم ذر

قبلا هم گفته ام که من و شما یادمان رفته است که در یک عالمی با خدا پیمان داشتیم که آن عالم , عالم عهد است و عالم ذرّ و میثاق , اینجا را دقت کنید , خیلی از مسائل اینجا معلوم نشده و مجهول مانده است , ابعاد قضیه بسیار مجهول مانده است .

یکی از ابعاد این است که همه فکر می کنند خدا با انسان پیمانی بسته که من پروردگار شما هستم و ما هم بله گفته ایم ( الستُ برَبّکم قالوا بلی ) و ما را اینجا آوردند تا ببینند حرف ما راست است یا نه و امتحانمان کنند.

ولی مسئله به این سادگی نیست . همه آنچه که از جانب خدای متعال در قرآن آمده و به قلب حضرت رسول ( صلوات الله علیه ) وارد شده از دقایق و ریزه کاریها و وظایف توحیدی و شرک و معاد و غیره ( آنچه در قران آمده ) در یک کلمه برای همه آنها در آن عالم (ذرّ و میثاق) ما با خدا عهد و پیمان بسته ایم . الستُ برَبّکم قالوا بلی , فقط یک جمله نیست این را باز کنید و به دنبال معنای آن بروید .

آنچه در قرآن آمده و تفصیل ربوبیّت حق است که ما برای تمام آن ریزه کاریها با خدا پیمان بسته ایم , همه هم بسته اند , خوبان و صالحان , بَدان و کافران , همه هم بلی گفته اند اما بعضی دروغ گفته اند به اشکال گوناگون و بعضی هم راست گفته اند به اشکال گوناگون .

 

منبع: https://t.me/ayatollahshojaee

معصیت و نفس انسان

به هنگام معصیت، چه مى ‏شود؟

شما اگر با تأمل پیش بیایید، این حقیقت را خوب مى ‏یابید که وقتى واجبى ترک مى ‏شود، بلحاظ این است که «خود» و خودى و به تعبیرى، هواى نفس مطرح مى ‏گردد، و آنجا که حرامى انجام می شود، باز «خود» و «خودى» یا هواى نفس مطرح مى ‏باشد، و نیز، در هر علقه ‏اى از علقه‏ ها هم «خود» یا هواى نفس به میان مى ‏آید، و همچنین، در مراتب بسیار خفیه شرک که بعد از گذشتن از هواها هست نیز «خود» مطرح است ولیکن خیلى دقیق و عمیق که تشخیص آن براى غیر اهل آن مشکل یا ناممکن است.

بنابراین، در ارتکاب معاصى، چه از باب ترک یا تضییع واجب باشد و چه از باب انجام دادن حرام باشد، مسئله‏اى جز «خود» و «هواى خود یا نفس» چیز دیگرى مطرح نیست. اگر ظهور «خود» و «نفس» به صورت بسیار بارز در این بین نباشد، و اگر طغیان «خود» و «نفس» و غلبه نفسانیت و «خودى» نباشد، هرگز واجبى ترک و یا تضییع نگردد، و هرگز حرامى انجام نگیرد. آنچنان پاى «خود» در اینجا به میان مى ‏آید که فرض الهى ترک مى ‏شود و یا حرام الهى انجام مى ‏گیرد. در بیان دیگر، چنان «خود» انسان و خودى او اظهار وجود مى‏ کند که انسان را به مخالفت با خداى متعال مى ‏کشد و این، طغیانى است از «خود» که در بیان و در تصور نگنجد، زیرا مخالفت مخلوق ضعیف و فقیر با خالق عزیز و قوى خود را با عقل نمى‏ شود سنجید ؛

"و من یرغب عن ملة ابراهیم الا من سفه نفسه" و چه کسی از آیین ابراهیم روی بر می‌تابد؟ مگر کسی که خود را سبک [:سفیه] داشته. (آیه ۱۳۰ سوره بقره).

به این نکته دقیق توجه کنیم که خواسته ی خود یا نفس یعنى چه؟ و اگر توجه عمیق داشته باشیم به این حقیقت مى ‏رسیم که خواسته ی خود یا نفس، یعنى اظهار وجود کردن و مطرح شدن خود یا نفس. «خود» انسان و «نفس» او با هر خواسته‏ اى از خواسته‏ ها، ظهور وجودى نموده و آشکار شده و با هر یک از آنها نوعى ظاهر مى ‏شود و قامت نارسا و موهوم خویش را اظهار مى‏ دارد. به عبارتى، بت «خود» و بت «نفس» با هر خواسته‏ اى به ظهور مى ‏رسد و دعوى الوهیت مى‏ کند.

 

منبع: https://t.me/ayatollahshojaee

 

محبت اولیا الله

 اگر چه هر محبّتی جز محبّت حق تعالی نادرست است و شرک محسوب می شود، ولی محبّت به بندگان شایسته ی حق و کسانی که محبوب حق تعالی هستند، محبّت به خود آنها نیست و دوست داشتن ایشان در عرض محبّت به خود آنها نیست، و دوسـت داشتن ایشان در عرض محبّت حق جای نمی گیرد تا شـرک به شمار آید؛ بلکه این محبّت در طول حبّ به خدای تعالی است.
بدین معنا که انسان، بندگان شایسته و اولیای حق را به این سبب دوسـت دارد که آنها دوستداران حق تعالی هستند وخداوند نیز آنها را دوست دارد.
بنابراین، علاقه و محبّت به سیّدالشّهدا، از علاقه و محبّت به حق تعالی جدا نیست و وقتی انسان به ایشان ارادت می ورزد، در حقـیقـت، باطن و روح او به سوی خداوند تعالی کشیده می شود، چرا که ایشان جلوه گاه حق و فانی در اوست، از این رو، ولایت اهل بیت - علیهم السّلام - نزدیک ترین راه به قرب حق تعالی است.

ڪیمــیای وصــال، منـازل سـلـوڪ ، صـفـحه ۱۶۴