به هنگام معصیت، چه مى شود؟
شما اگر با تأمل پیش بیایید، این حقیقت را خوب مى یابید که وقتى واجبى ترک مى شود، بلحاظ این است که «خود» و خودى و به تعبیرى، هواى نفس مطرح مى گردد، و آنجا که حرامى انجام می شود، باز «خود» و «خودى» یا هواى نفس مطرح مى باشد، و نیز، در هر علقه اى از علقه ها هم «خود» یا هواى نفس به میان مى آید، و همچنین، در مراتب بسیار خفیه شرک که بعد از گذشتن از هواها هست نیز «خود» مطرح است ولیکن خیلى دقیق و عمیق که تشخیص آن براى غیر اهل آن مشکل یا ناممکن است.
بنابراین، در ارتکاب معاصى، چه از باب ترک یا تضییع واجب باشد و چه از باب انجام دادن حرام باشد، مسئلهاى جز «خود» و «هواى خود یا نفس» چیز دیگرى مطرح نیست. اگر ظهور «خود» و «نفس» به صورت بسیار بارز در این بین نباشد، و اگر طغیان «خود» و «نفس» و غلبه نفسانیت و «خودى» نباشد، هرگز واجبى ترک و یا تضییع نگردد، و هرگز حرامى انجام نگیرد. آنچنان پاى «خود» در اینجا به میان مى آید که فرض الهى ترک مى شود و یا حرام الهى انجام مى گیرد. در بیان دیگر، چنان «خود» انسان و خودى او اظهار وجود مى کند که انسان را به مخالفت با خداى متعال مى کشد و این، طغیانى است از «خود» که در بیان و در تصور نگنجد، زیرا مخالفت مخلوق ضعیف و فقیر با خالق عزیز و قوى خود را با عقل نمى شود سنجید ؛
"و من یرغب عن ملة ابراهیم الا من سفه نفسه" و چه کسی از آیین ابراهیم روی بر می‌تابد؟ مگر کسی که خود را سبک [:سفیه] داشته. (آیه ۱۳۰ سوره بقره).
به این نکته دقیق توجه کنیم که خواسته ی خود یا نفس یعنى چه؟ و اگر توجه عمیق داشته باشیم به این حقیقت مى رسیم که خواسته ی خود یا نفس، یعنى اظهار وجود کردن و مطرح شدن خود یا نفس. «خود» انسان و «نفس» او با هر خواسته اى از خواسته ها، ظهور وجودى نموده و آشکار شده و با هر یک از آنها نوعى ظاهر مى شود و قامت نارسا و موهوم خویش را اظهار مى دارد. به عبارتى، بت «خود» و بت «نفس» با هر خواسته اى به ظهور مى رسد و دعوى الوهیت مى کند.
منبع: https://t.me/ayatollahshojaee
