ذکر دائم از رئوس احکام عشق به خداست.
عاشقان واقعی خدای متعال که طلب دائم، مجاهدت دائم و طاعت دائم داشته اند، اهل ذکر دائم بوده اند.
مقصود از ذکر دائم این است که باطناً و به جان و دل همیشه و در همه ی احوال به یاد خدای متعال باشد و در آرزوی قرار گرفتن در موطن اوّلی و اصلی خود یعنی در موطن شهود و وصال، چه به زبان هم به ذکر مشغول و چه نباشد.
این لازمه ی عشق و طلب صادقانه و شأن مُحبّ طالب و دردمند است که در همه ی اوقات و دائماً به یاد معشوق و مطلوب خویش باشد، معشوق مطلوبی که همیشه حاضر است و عاشق طالب در محضر اوست، لکن گرفتار فراق و هجرانی که پیش آمده است، فراق و هجران مخصوص.
دورم به صورت از در دولت سرای تو / لیکن به جای و دل ز مُقیمان حضرتم ( حافظ )
در همه احوال و لحظات علی الاتصال بیاد خدایی باشد که در محضر اوست و بر اساس همین یاد، مراقب حرکاتش باشد. آنچه خدا امر کرده، آنطور باشد و آنچه نهی کرده، آنطور نباشد.
مراقبت در همه حرکات ظاهر و باطن. می خواهد فکری بکند؛ آیا خدا اجازه می دهد یا خیر؟ می خواهد حرفی بزند، نیتی بکند، بخورد، بنشیند، بلند شود، امر و نهی بکند، مواجه با کسی داشته باشد؛ آیا خدا اجازه می دهد یا خیر؟ مرتب مراقب حرکاتش باشد اگر جایی احساس کرد وظیفه اش است چیزی بگوید و گفت، آن یاد خداست. اگر در جایی عملی را نباید کرد یا حرفی را نباید زد و نزد، آن یاد خداست و ..........
حضرت رسول اکرم (ص) می فرمایند که هر کسی در حرکاتش دقیقا اطاعت از خدا می کند، ذکر خدا می گوید اگر چه نماز و روزه اش و تلاوت قرآنش کم باشد.
این معنی ذکر است و عمل کردن به آن هم خیلی سخت است. وقتی هم که تصمیم می گیرید از یادتان می رود و شکست می خورید، دو باره برگردید و شکست نخورید، همینطور می شود. اول کار سخت است تا ملکۀ طیبه و راسخه شود در وجودتان. ( در این صورت) نیت و فکری می خواهید بکنید بلافاصله خواهید فهمید و خدا دستتان را می گیرد و منصرف می شوید و آنرا رد می کنید. ذاکرین واقعی بسیار کم هستند.
پنج رساله ، ص ۱۸۱
منبع: https://t.me/ayatollahshojaee
